“กะลัมคอรี” หรือที่เรียกอีกชื่อหนึ่งว่า “ชีตซาซี” คือศิลปะการพิมพ์หรือลงลวดลายบนผืนผ้า คำว่า “กะลัมคอรี” เป็นคำภาษาเปอร์เซียที่ถูกยืมไปใช้ในภาษาฮินดี โดยประกอบจากสองคำ ได้แก่ “กะลัม” (ปากกา) และ “คอรี” (งาน) ซึ่งมีความหมายโดยรวมว่า “งานศิลปะที่ทำด้วยปากกา”
ศิลปะแขนงนี้เจริญรุ่งเรืองถึงขีดสุดในยุคของชาห์อับบาส (ประมาณคริสต์ศตวรรษที่ 17) เนื่องจากความสนใจของราชสำนักและการสนับสนุนอย่างจริงจังต่อศิลปะประเภทนี้ ในยุคนั้นมีการผลิตผ้ากะลัมคอรีหลากหลายรูปแบบ ซึ่งที่มีชื่อเสียงที่สุดคือ “กะลัมคอรี ซาร์” (ผ้าพิมพ์ลายทอง) หรือ “อะกีลีล” (ผ้าพิมพ์ลายระยิบระยับ) เสื้อผ้าของทั้งชายและหญิงในยุคดังกล่าวส่วนใหญ่ทำจากผ้ากะลัมคอรี
ตลอดกาลเวลา กะลัมคอรีได้มีการเปลี่ยนแปลงในด้านเนื้อหา วิธีการผลิต และรูปแบบการผลิตแบบจำนวนมาก โดยเฉพาะในยุคของราชวงศ์ซาฟาวิด ที่ศิลปะนี้แพร่หลายไปอย่างกว้างขวาง และถือได้ว่ายุคทองของกะลัมคอรีเริ่มต้นในยุคซาฟาวิดและสิ้นสุดในช่วงกลางของยุคกอญารี
ศิลปหัตถกรรมนี้ถือเป็นหนึ่งในสาขาที่สำคัญที่สุดของงานหัตถกรรมประจำจังหวัดอิสฟาฮาน คุณค่าในเชิงวัฒนธรรม สังคม และเศรษฐกิจของผลิตภัณฑ์นี้ยังคงมีความสำคัญในสังคมปัจจุบัน แต่อย่างไรก็ตาม จำเป็นต้องมีการปรับเปลี่ยนอย่างจริงจังทั้งในด้านการผลิตและการตลาดเพื่อให้สอดคล้องกับยุคสมัย.
