เครื่องดนตรีประเภทสาย หรือที่เรียกว่า “เซฮ์–เซดา” คือกลุ่มหนึ่งของเครื่องดนตรีที่เสียงของมันเกิดจากการสั่นสะเทือนของสาย (หรือเส้นลวด) โดยทั่วไป เสียงที่ต้องการจะเกิดขึ้นจากการดีด การตี หรือการใช้คันชักสีบนสาย
เครื่องดนตรีประเภทสายถูกแบ่งออกเป็นหลายประเภท โดยหลัก ๆ แล้ว แบ่งได้เป็นสองกลุ่มคือ
- เซฮ์-เซดาแบบดีด: คือเครื่องดนตรีสายที่เสียงเกิดจากการดีดสายด้วยนิ้วมือหรือด้วยไม้ดีด เช่น พิณ กีตาร์ และอื่น ๆ
- เซฮ์-เซดาแบบผสม: คือกลุ่มเครื่องดนตรีสายที่ประกอบด้วยโครงสร้างซึ่งมีสายขึงอยู่ และมีกล่องเสียงที่ช่วยขยายเสียง ซึ่งโครงสร้างทั้งสองส่วนนี้เป็นองค์ประกอบที่แยกออกจากกันไม่ได้
ในอดีต เครื่องดนตรีสายหรือมีลวดเรียกว่า “ซะวาตุ้ลเอาตาร์” ซึ่งมีอยู่ 2 ประเภทหลักคือ
- ประเภทแรก เช่น พิณ กาโนน ซานตูร์ — ที่แต่ละเสียงจะมีสายแยกเฉพาะ และผู้เล่นจะไม่วางนิ้วลงบนสายโดยตรง
- ประเภทที่สอง เช่น อู๊ด รุบาบ ทัมบูร์ — ที่ผู้เล่นจะใช้นิ้วมือซ้ายกดลงบนสายแต่ละเส้น ซึ่งเรียกว่าวัตร์
ในอีกแนวหนึ่ง ยังมีการจำแนกเครื่องสายตามลักษณะเสียงที่เกิดขึ้น
- ประเภทที่เสียงเกิดจาก สายที่เปิดเล่นโดยตรง
- ประเภทที่เสียงเกิดจาก การเล่นสายแบบเปิดและการกดสายร่วมกัน
