ซัยยิด รูฮุลลออ์ มูซาวี โคมัยนี  ซึ่งรู้จักในนาม อิมามโคมัยนี ผู้นำการปฏิวัติอิสลามและผู้ก่อตั้งสาธารณรัฐอิสลามแห่งอิหร่าน และเป็นหนึ่งในผู้รู้ทางศาสนานิกายชีอะฮ์ ตั้งแต่ปี 1341 ท่านเริ่มต่อสู้กับระบบกษัตริย์ชาห์ปาห์ลาวีในอิหร่านอย่างเปิดเผย รัฐบาลในสมัยนั้นจับกุมท่านสองครั้ง และครั้งที่สองเนรเทศท่านไปยังตุรกีแล้วไปยังอิรัก   13 ปีในสถาบันศาสนาท่านคือผู้นำแห่งการต่อสู้แห่งการปฏิวัติ และท่านยังสอนและประพันธ์ในโรงเรียนศาสนาอีกด้วย ท่านเดินทางกลับอิหร่านในวันที่ 12 บะห์มัน ปี

มีร์ มูฮัมหมัด บาเก็ร บิน มูฮัมหมัด ฮูซัยนี เอสตราบาดีย์ (เสียชีวิตในปี 1041 ฮ.ศ) หรือที่รู้จักกันในนาม มีร์ ดามาด เป็นนักปรัชญาชีอะต์ร่วมสมัยของเชคบะอาอีย์ในยุคสมัยซาฟาวิด ท่านเป็นอาจารย์ของมุลลา ศ็อดรอ ผู้ก่อตั้งสำนักคิด ฮิกมัต มุตะออลีเยะห์ มีร์

ซอฟียุดดีน อัรดีบิลี (650-735 ฮิจญเราะห์ศักราช) หรือที่รู้จักกันในนาม เชคซอฟีย์ อัรดีบิลี ผู้บรรลุธรรมและกวีแห่งศตวรรษที่ 8 ของฮิจญเราะห์ศักราช เป็นสานุศิษย์และลูกเขยของ เชค ซอเฮ็ด กีลอนีย์ และบรรพบุรุษของท่านคือ ชาห์ อิสมาอีล ที่1 ผู้ก่อตั้งราชวงศ์ Safavid

ชาฮาบุดดีน ยะฮ์ยา ซูห์รวัรดี (549 -587 ฮิจญเราะห์ศักราช) รู้จักในนาม เช็ค อิชรอก หนึ่งในนักปรัชญามุสลิมที่มีชื่อเสียงและเป็นผู้ก่อตั้งปรัชญาเอชรัก เขามีผลงานมากมายในสาขาปรัชญาและภูมิปัญญาอิสลาม หนังสือที่สำคัญที่สุดคือหนังสือ ฮิกมะตุ้ลอิชรอก หลังจากเดินทางเพื่อแสวงหาความรู้หลายต่อหลายครั้ง เขาได้ไปที่เมืองอเลปโป ซึ่งเขาเสียชีวิตในคุกในปี ฮ.ศ. 587 เนื่องจากการปองร้ายของนักวิชาการซุนนีกลุ่มหนึ่ง โดยมาลิก

มูฮัมหมัด ตะกี ญะอ์ฟะรี หรือ ที่รู้จักในนาม อัลลามะห์ ญะอ์ฟารี (1377-1302) หนึ่งในนักวิชาการสายธารชีอะฮ์ในศตวรรษที่ 15 ของฮิจญเราะห์ศักราช ท่านเป็นนักปรัชญา นักศาสนศาสตร์ นักกฎหมาย และนักวิชาการอุศูล ท่านเป็นลูกศิษย์ของท่านอยาตุลลอฮ์ มุรตะฎอ ตอเระกอนีย์   ท่านใช้เวลาทั้งชีวิตในการศึกษา สอน